Verander je wonden in wijsheid.
Oprah Winfrey

 

Ik gooi het er maar ineens uit: het is écht een moeilijk jaar voor me geweest.

Misschien was het je al opgevallen dat ik de laatste maanden weinig van me heb laten horen op sociale media en ook amper nog inspiratiebrieven heb geschreven. Nochtans heb ik vaak getwijfeld om iets met je te delen. Maar een coach die vertelt dat het slecht met haar gaat, hoort dat wel?

Toen in maart de eerste lockdown aangekondigd werd, was ik nochtans vastberaden me er niet klein door te laten krijgen. Integendeel, ik voelde hoe het virus een boodschap kwam brengen en hoe de wereld vooral veel liefde en positiviteit nodig had om die boodschap te begrijpen en ermee aan de slag te gaan. Ik ben heel spontaan facebook lives gaan organiseren om liefde de wereld in te sturen. Misschien heb je toen wel meegeschreven en mee mogen ervaren hoe mooi dit was, en hoe er een bijzondere verbinding ontstond tussen alle deelnemers. Iemand vertelde me dat dat in die periode heel ondersteunend voor haar is geweest. Ook mijn andere workshops trok ik een online jasje aan, en telkens opnieuw was ik verwonderd te zien hoe helend en verbindend dit online schrijven wel is.

Toch was ik blij toen de maatregelen tegen de zomer iets versoepelden en ik je ook weer deels live mocht inspireren. Helaas duurde het niet lang. Er kwamen nieuwe en almaar strengere maatregelen, helemaal niet meer in proportie met wat er aan de hand was. En ook zonder perspectief op betere tijden. Het voelde zwaarder. Ik kreeg minder levenslust en levenskracht, had donkere gedachten soms. Het voelde alsof ik voortdurend aan het strijden was. Tegen de veranderingen in onze maatschappij, tegen mensen die er een andere mening op nahielden, tegen mezelf. Ik ging gebukt onder een zware last. De limiet van wat ik kon dragen, was bereikt.

Toen vorige week mijn nek blokkeerde – hij stond in een rare hoek op mijn lijf, en de spieren van mijn nek en schouders voelden als beton – besefte ik dat ik niet alleen mijn eigen last droeg, maar dat er ook een groot deel van het collectieve verdriet, de collectieve pijn en onzekerheden op mijn schouders rustte. Ieder van ons is een onderdeel van het collectief. We zijn allemaal met elkaar verbonden. Gebeurtenissen zijn met elkaar verbonden. Zo is het altijd geweest, maar nu is het extra voelbaar. Velen surfen in meer of mindere mate op de collectieve onrust. Waarschijnlijk heb je dat zelf ook al gevoeld. Misschien voelde je de onrust in golven. We deinen op de thema’s die op dit moment individueel én collectief leven. Misschien herken je bij jezelf hoe bepaalde thema’s worden afgerond en andere in gang gezet. Ook op wereldvlak is dat zo. We staan aan de vooravond van een nieuw tijdperk.

Terwijl ik dit schrijf, op de dag van de winterzonnewende, staan de planeten Jupiter en Saturnus zo dicht bij elkaar dat ze wel één ster lijken. Nadat ze honderden jaren in het teken van Steenbok hebben gestaan, schuiven ze nu naar het teken van Waterman. Astrologisch gezien komen we in een nieuwe periode terecht. Volgens astroloog Irma van der Wijk betekent dit ook een nieuwe fase in de ontwikkelingsgeschiedenis van de mens. Dat deze transitie niet zonder slag of stoot gaat, voelen we nu maar al te goed, maar het biedt wel nieuwe mogelijkheden tot groei. Het is een noodzakelijk proces.

Aan elke groei gaat chaos vooraf. Er woedt een onbewuste strijd tussen het oude en het nieuwe. Alle regeringsmaatregelen, de paniekzaaierij door de media, de toenemende polarisatie,… het maakt allemaal deel uit van het proces. We dragen er echter de fysieke en emotionele gevolgen van. Ons algemeen welzijn neemt af. Alles wat ooit vanzelfsprekend leek, is dat plots niet meer. We beseffen hoe verknocht we er aan waren, en wat we echt nodig hebben om ons goed te voelen. We hebben verbinding nodig. In deze tijd komt die verbinding in het gedrang.  Zonder verbinding verliezen we ons evenwicht. Zonder verbinding verliezen we onze kracht.

Ik was dus mijn kracht verloren, mijn levenskracht, mijn veerkracht. Een coach zonder kracht, hoort dat wel?

Een coach is ook een mens. Die haar eigen processen te doorwroeten heeft. Daarom wilde ik dit delen. Ik zag hoe mensen een houvast zochten in deze moeilijke tijd. Ik bood hen mijn woorden aan. Ik wekte de woorden in henzelf. Want telkens als ik een workshop mocht geven, her-innerde ik mijn kracht. Telkens opnieuw gebeurde er iets. Alsof ik mijn kracht toch niet verloren was. Alsof ze zich alleen ergens in mijn lijf had verborgen. En alsof ik alleen op die momenten bij de sleutel kon om haar te openen. Telkens als ik een workshop begeleidde, voelde ik me diep verbonden met Moeder Aarde en het Universum. Zij zorgden voor mij. Ik kon weer putten uit mijn Bron. Tijdens die workshops gebeurde het vanzelf, maar ik  besefte dat ik hier zelf voor kan kiezen. Neem ik de sleutel en open ik mijn kracht of niet?

Telkens als ik zelf schrijf, her-inner ik me ook. Het zijn momenten waarop ik de sleutel binnen handbereik heb. Afgescheiden zijn en verbinding wisselen elkaar af. Me krachtig voelen en dan weer niet. Het is de golfbeweging van het leven. Ik vind het belangrijk mijn eigen processen diep te doorleven, om zo mijn inzichten met anderen te kunnen delen.

Ik hoop dat jij ook jouw kracht vindt, dat je de moed hebt om ze op te nemen. Ook in deze tijd. Je hoeft het niet alleen te doen. Tijdens onze workshops doen we het samen!

(Dit artikel werd geschreven op 21 december 2020.)

Schrijf je in voor onze inspiratiebrief, Wiebelkoffer

Je bent aangemeld!