Een plek en mensen om op terug te vallen

‘Schrijven is een manier om je wereld en je leven te koesteren.

Julia Cameron

 

We stapten door de modder, sprongen over plassen en soms er middenin. Af en toe gleden we uit, maar konden dan toch nog net ons evenwicht bewaren. Althans, dat deed ik. Ik had sneakers aangetrokken, wat natuurlijk niet zo slim is als je na een paar dagen felle regen in een ‘broek’ gaat wandelen. Zij had stevige stapschoenen aan haar voeten. We hadden elkaar jarenlang niet meer gezien. Nu had ik haar uitgenodigd, omdat ik haar binnenkort wil interviewen voor de podcast. Zij had de plek uitgekozen.

We genoten van de wandeling, de natuur, de babbel, elkaar. Op het eind zei ze me: ‘Weet je, ik ben je al die jaren blijven volgen op sociale media. En al die jaren wist ik dat als we elkaar weer zouden ontmoeten het zoals nu zou zijn, dat we gewoon de draad weer zouden opnemen. Het is goed te weten dat er zo’n mensen zijn. Mensen waar je, wat er ook gebeurt, altijd op terug kan vallen.’ Ik kon het alleen beamen.

Het is wat ik ook in de Schrijfcafés en Schrijfcirkels zie gebeuren. Mensen schrijven één keer mee of vaker, soms zie ik ze een hele poos niet en dan zijn ze er weer, want ze weten: tijdens dit gebeuren, bij deze mensen, kan ik altijd weer de draad opnemen. Hier mag ik gewoon mezelf zijn, met mijn verhaal zoals het is.

Nu men, voorzichtig, een versoepeling van de maatregelen heeft aangekondigd, is mijn verlangen om in levende lijve bijeen te komen weer vergroot. Als het beleid dit keer ‘zijn kak’ niet weer intrekt, wil ik het Schrijfcafé van mei in openlucht in het Vrijbroekpark in Mechelen laten doorgaan. De Schrijfcirkel zal wel online blijven.

Maar eerst is er nog april. Zowel het Schrijfcafé als de Schrijfcirkel vinden deze maand, zoals gepland, online plaats. Waarom zou je wachten tot mei om de draad weer op te nemen? Om thuis te komen bij die andere schrijvers, elk met hun verhaal. Om verbinding met jezelf en de ander te ervaren. Om wat in je leeft tot uiting te brengen. Je creativiteit een boost te geven. En gewoon goed voor jezelf te zijn.

Hier vind je meer info over het Schrijfcafé: https://www.wiebelwoorden.be/schrijfcafe/

Hier vind je meer info over de Schrijfcirkel:https://www.wiebelwoorden.be/schrijfcirkel/

 

Naar meer flow en veerkracht

Wat ik geef is mezelf.
Wat ik krijg is vertrouwen.
Wat je krijgt is verbinding.
Mieke Miller-Sies
Mijn hart brak, toen ik de mail las die ze me stuurde naar aanleiding van een schrijfopdracht die ik haar had gegeven. De oefening ging over aanraken – aangeraakt worden – geraakt worden.
‘Dit wordt een heel moeilijke opdracht door de coronasituatie. Al een jaar raak ik niemand aan. Onze kinderen komen niet en zien we op skype. Vrienden blijven thuis en heel zelden komt iemand aan de deur. Die raak ik ook niet aan.’
Uiteraard was het niet de bedoeling dat er alleen over het voorbije jaar mocht geschreven worden. Dat deze cursist de opdracht voor zichzelf in tijd had beperkt, betekent dat daar een verhaal zat dat wilde gehoord en geschreven worden. Een verhaal over niet aangeraakt worden. Over hoe erg dat wel is. Hoe groot het gemis. Hoe vreselijk een SAMEN-leving die van ons verwacht ver van de anderen te leven, zonder lijfelijke contacten.
Natuurlijk reageerde ik op de mail. Waarop zij weer schreef: ‘Zo blij met jouw antwoordje. Het gaat bij mij recht naar binnen en raakt heel wat. Ik had het te eng gezien, maar nu zijn er vensters die vragen om geopend te worden en erdoor te kijken naar….’
Ik ben blij haar op weg gezet te hebben. Maar ze staat niet alleen met haar gemis. Allemaal missen we in meer of mindere mate aanrakingen, knuffels, elkaar nabij zijn. Hoe graag ik het ook wil, die knuffels mag ik je niet geven, maar op mijn manier probeer ik er wel voor te zorgen dat mensen elkaar, zelfs in deze tijd, meer nabij kunnen zijn.
Daarvoor richtte ik de facebookgroep ‘Naar meer flow en veerkracht’ op. Het is een plek waar je met anderen kan verbinden.
Alles waar WiebelWoorden voor staat komt daar samen. De groep zal grotendeels deze pagina vervangen. Verwacht je aan mini-workshops, samenschrijfmomenten, challenges, een plek om je schrijfsels te delen en feedback te vragen, ondersteuning door essentiële oliën, een kijk in de wereld van de familieopstellingen, en vooral heel veel inspiratie en tips.
Ga er zeker eens kijken en vraag je lidmaatschap aan.

 

Het gansje in de fles

‘Onder het aardoppervlak, stil en verborgen, onhoorbaar ritselend en fluisterend, wordt het slapende zaad langzaam wakker uit een diepe droom.’

Floor van Egghem

Iets meer dan een jaar geleden viel ons land, en in feite heel de wereld, stil.
Wie had toen kunnen denken dat we vandaag nog steeds in een soort lockdown zouden zitten?

Anders dan toen is de wereld helemaal niet meer zo stil. En hij is ook lang niet meer zo traag als in die eerste dagen. Ongemerkt hebben we ons oude ritme weer opgenomen. Maar we tellen wel af. We hopen dat er eindelijk een oplossing mag komen voor deze situatie.

Het doet me denken aan een verhaal dat Osho tijdens een van zijn toespraken vertelde: een jonge boer had een kostbaar erfstuk in zijn bezit, een grote sierlijke glazen vaas. Op een dag loopt een gansje de boerderij binnen. Onhandig sukkelt het in de vaas en het geraakt er niet meer uit. De boer wil zijn vaas niet breken, maar evenmin het gansje doden. Hij besluit dan maar het kuiken in de vaas te voederen. De crisis wordt hierdoor uiteraard almaar groter.

De koan of het zenraadsel is: hoe zal de boer de gans uit de fles bevrijden?
Het antwoord luidt: de gans moet zichzelf zien te redden.

Als mensheid lijken we veel op de gans in de fles. Als we blijven denken en reageren op de manieren waarop we dat altijd hebben gedaan, zullen we, net als de gans, niet door de flessenhals geraken. We kunnen de natuur niet beheersen, maar wel haar leren begrijpen. We kunnen vertragen, echt tot stilte komen, en onze intuïtie opnieuw leren gebruiken. We kunnen leiding nemen over ons eigen leven, opkomen voor onze rechten en die van anderen. We kunnen verbinden, en gehoorzamen aan ons innerlijk weten.

Ieder doet dat op haar eigen manier. Zo creëren we een nieuw begin voor onze wereld. Hoe mooi is dat?

Mijn manier is met podcasts, creatieve workshops, visualisaties, meditaties, en schrijfsels, maar ook met die andere dingen die op mijn pad gekomen zijn: familieopstellingen, natuurbelevingen en de producten van Young Living.

Meer en meer zal je merken dat ze deel uitmaken van mijn aanbod. Want alles is met elkaar verbonden. Alle ondersteunen ze je om veerkrachtiger in het leven te staan.

EEN NIEUWE WEBSITE, EEN NIEUWE START…

‘Schrijven is meer dan leven. Het is je bewust zijn van het leven.’
Anne Morrow Lindbergh

 

Ik probeer te wennen aan het nieuwe normaal: de mondmaskers, de meter en half afstand, de plastiek schermen in de winkels, de wachtrijen, de bubbels, de online discussies, de angst die in onze maatschappij is geslopen,…
Het kost me veel energie. Het is niet wat ik bij het begin van deze crisis voor ogen had over de mooiere wereld waarnaar we zouden evolueren.

Diep in me weet ik dat deze fase een stap is in de transitie naar die mooiere wereld. Een roep om geduld en vertrouwen. Een uitnodiging om nog dichter bij mijn kern te komen. Het is de noodzakelijke chaos om iets nieuws en beter te creëren. Zoals je eerst door de rommel moet, als je wil verhuizen. Of zoals er ingepakt moet worden, als je op reis gaat. Als de situatie me verlamt, trek ik me op aan deze gedachte. Mijn pen helpt me erbij.

Ik doe wat ik altijd deed: mensen verbinden met zichzelf en anderen, met woorden. Ik ontdekte dat dit ook online heel krachtig is en dat neem ik mee in ons nieuwe aanbod. Naast de Schrijfcafés zijn er voortaan ook online Schrijfcirkels.

Ik werd me nog meer dan voordien bewust van de weldaad van de natuur en start daarom ook met natuur(lijk) schrijven: schrijven in en met de natuur. Het is een manier om niet langer in je hoofd te vertoeven, maar in je lichaam. Daardoor denk je creatiever en is je geest vrijer. Wat in je leeft, vindt zo gemakkelijker de weg naar je papier. Je ervaart een diepe verbinding met jezelf, de natuur en de nieuwe wereld. We starten met individuele sessies.

Deze nieuwigheden ontdek je op onze website. Want ja, die is eindelijk ook online. Ik had het misschien van de daken moeten schreeuwen, maar mijn innerlijk proces, maakte dat hij stilletjes het levenslicht zag.
Ga er zeker eens snuisteren! Maak kennis met ons nieuwe programma en onze nieuwe manier van inschrijven!

Laat een reactie achter via de contactpagina. Elke vijfde reactie wint een gratis individuele sessie Natuur(lijk) schrijven. In het totaal zijn er zo vijf sessies te winnen. (De mensen die al reageerden, tellen we mee, hoor!)

VOEL JE VRIJ IN CORONATIJD

Vrijheid vind je in Jezelf Zijn

Patrick Mundus

Sinds gisteren zijn de coronamaatregelen versoepeld. Zelf merk ik daar niet veel van.

Ik ben nog steeds niet welkom in het WZC waar mijn schoonmoeder woont. Mijn peter die een beroerte heeft gehad, ligt moederziel alleen in het ziekenhuis. Hij is verward. En zelfs zijn echtgenote die al zestig jaar zijn steun en toeverlaat is, wordt niet bij zijn ziekenhuisbed toegelaten. Ik mag nog steeds geen bezoek thuis ontvangen of vrienden of familie opzoeken. En ook voor WiebelWoorden heb ik geen enkele perspectief gekregen. Wanneer mogen wij weer workshops in kleine groep geven? Zonder mondmasker?

Ik had zo gehoopt dat de exit-strategie ons sociaal welzijn zou vergroten. We hebben al zoveel offers gebracht. We houden dit niet lang meer vol. Helaas zie ik alleen maatregelen die onze economie weer een beetje aanzwengelen. En ik ben blij voor mensen die weer aan het werk kunnen, winkeliers die hun deuren weer mogen openen. Maar tegelijk vraag ik me af: is dit het doel, zo snel mogelijk terug naar onze oude maatschappij gaan, waar geld het hoogste goed is en rushen de norm? Wat heeft deze tijd ons dan geleerd?

Het maakt me moedeloos, bang en verdrietig. Ik besef dat ik in een valkuil getrapt ben, waar ik wel vaker in trap. Ik voel me slachtoffer van wat er rond mij gebeurt. Ik vergeet dat ik altijd een keuze heb. Ik kan me ook nu held voelen of wijze. Ik hoef na deze tijd niet opnieuw mee te doen met de rush.

Toen ik mijn levensverhaal schreef, merkte ik dat ik me vaak een slachtoffer heb gevoeld. Van mijn ouders die (in mijn ogen toch) mijn broer altijd voortrokken. Van leerkrachten die mijn capaciteiten niet zagen. Van jongens die me lieten stikken. Van mensen die me te weinig aanmoedigden en anderen die me op het slechte pad brachten.

Ik leerde mijn verhaal te herschrijven. Ik leerde kijken naar mijn verantwoordelijkheid, naar wat ik zelf in de hand heb of heb bewerkstelligd, naar de keuzes die ik altijd kan maken, welke boodschap de omstandigheden voor me in petto hadden.

Ook nu heb ik dag na dag geschreven rond hoe ik de situatie beleef. Ik liet het onbevangen kind in me toe, het deel in me dat speels en creatief omgaat met wat in de wereld gebeurt. Ik ging zelfs aan het tekenen. Ik vroeg mijn wijze kant welke les deze situatie voor me heeft. Ik keek naar wat ik wel kan verwezenlijken, hoe ik me ondanks alle maatregelen toch vrij kan voelen.

Dat is wat we tijdens het Schrijfcafé van volgende week ook gaan doen. We schrijven over vrijheid in corona- en andere tijden. We onderzoeken hoe we zelf vrij kunnen zijn, los van alle heisa rondom ons.

Wil jij je ook vrij voelen? En tegelijk verbonden met jezelf en anderen? Doe dan zeker mee, want ook al gaat dit Schrijfcafé online door, ik slaag er net als anders in verbinding te creëren. De deelnemers van vorige maand kunnen bevestigen dat het een fijne manier van werken is.

Het Schrijfcafé is een plek waar je verbinding met jezelf ervaart én persoonlijk kan groeien. Je leert je wortels kennen en komt zo thuis in jezelf en het leven.

Het gaat om wie je bent en het proces dat je doormaakt. Want woorden geven je je eigenheid en bieden op elk moment een houvast. Je ervaart het plezier van schrijven.

Ik coach je vanuit openheid, zachtheid, respect en liefde.
Met eenvoudige speelse opdrachten zorg ik ervoor dat je pen als vanzelf in beweging komt.

De oefeningen stimuleren je creativiteit. Ze brengen een spontaan proces op gang waardoor je lichter buiten gaat.

Datum: woensdag 13 mei van 10.00 u tot 12.00 u

Thema: Vrijheid

Je kan een losse workshop volgen of vaker komen.

EEN KWESTIE VAN PERSPECTIEF

Het leven deelt de kaarten, jij kiest hoe je ze speelt.

‘Jipie!’, juichte ik toen de eerste minister aankondigde dat rusthuisbewoners voortaan van één vaste persoon bezoek mogen krijgen. Oma (mijn schoonmoeder met dementie) woont in een WZC. Bij het begin van deze crisis kregen we te horen dat ze besmet was met het coronavirus. We vreesden het ergste. Maar wonder boven wonder heeft ze zich erdoor gesparteld. Na veertien dagen in quarantaine op haar kamer te hebben doorgebracht, leeft ze nu weer tussen de andere bewoners.

We probeerden te skypen, maar de laptop bezorgde haar alleen stress. Ze wilde hem steeds opnieuw dichtklappen. We schrijven brieven, maar ook daar reageert ze nauwelijks op. Misschien denkt ze dat we aan de andere kant van de wereld zitten. En zij was telkens al zo bezorgd bij het kleinste reisje dat we maakten. Zelf is ze nooit over de landsgrenzen geweest. De ergotherapeut van haar woonunit bezorgt ons filmpjes. We zijn er heel blij mee, maar zien ook hoe oma week na week aftakelt. Hoe nerveus ze is. Hoe mager ze wordt. Hoe ze haast niet meer praat. En hoe ze meer en meer in zichzelf keert. Dat mijn man, haar zoon, weer op bezoek zou kunnen gaan, zou haar misschien wat rustiger maken. En als dit haar laatste maanden zijn, kan ze zich misschien toch nog een beetje omringd en geliefd voelen. En kunnen wij toch een ietsiepietsie van betekenis voor haar zijn.

Op facebook las ik echter heftige reacties i.v.m. deze maatregel. De WZC zijn broeihaarden van het virus. Het is ongehoord, niet te begrijpen dat bezoekers het vandaaruit weer onze wereld kunnen binnenbrengen. De rusthuissector protesteerde omdat ze niet gehoord waren in deze kwestie. En zowat iedereen is het erover eens dat dit niet eenvoudig te organiseren is. De maatregel wordt waarschijnlijk opgeschort.

Ik ben natuurlijk niet doof voor deze argumenten. Maar omdat iemand die ik graag zie er slachtoffer van is, hecht ik meer belang aan de argumenten om het rusthuisbezoek weer toe te staan. Ik besef dat het een kwestie van perspectief is. Van het standpunt waaruit je kijkt. Zo gaat het je leven lang. Je kan dingen die je overkomen vanuit verschillende standpunten bekijken. Meestal bekijk je ze vanuit jezelf, op de manier die je gewoon bent.

Je levensverhaal schrijven nodigt je uit ook eens vanuit een ander perspectief te kijken. Hoe anders heeft je broer een bepaalde situatie ervaren? Waarom deden je ouders wat ze deden? In welke mate zijn de toen heersende maatschappelijke normen van invloed geweest? Door anders te kijken, het geheel te overzien, kan je dingen gemakkelijker begrijpen. Je kan het gevoel dat je erover hebt erkennen en tegelijk plaats maken voor een nieuw gevoel. Een gevoel dat je nu met je wil meedragen. Dat je helpt vooruit te gaan.

Dit is de kracht van je levensverhaal schrijven. Het is een kans om je leven te her-schrijven. Om te kiezen hoe je voortaan in het leven wil staan. En het leven te leven dat bij je past.

Schrijf je in voor onze inspiratiebrief, Wiebelkoffer

Je bent aangemeld!