Veerkracht is elke keer terug kunnen keren naar een plek in mezelf
waar het goed is, waar het zacht is,
waar er ruimte is.
Marike van IJssel
De vele reacties op de vorige Wiebelkoffer, waarin ik schreef dat 2020 niet altijd gemakkelijk voor me is geweest, overdonderden me. Vele lezers herkenden zich in mijn verhaal. Het lijkt alsof in maart vorig jaar een pauzeknop werd ingedrukt. We wachten op iets, maar weten eigenlijk niet goed waarop. Het gebrek aan perspectief maakt velen somber.
Ik las het niet alleen in jullie reacties, ik zie het ook rondom mij. Bij meer en meer mensen geraakt de rek eruit. Er hangt een zwaarte over de wereld. Meer dan ooit is er veerkracht nodig. Maar wat is veerkracht eigenlijk? En hoe vind je die in jezelf?
Je kan het vergelijken met een tuimelpopje. Hoe hard je er ook tegen duwt, het veert telkens weer overeind. Dat komt omdat het een stevige basis heeft.
Sommige mensen hebben die basis van nature, of omdat ze er in het verleden zelf aan hebben gewerkt. Bij anderen is de basis fragiel. Ze slagen er niet altijd in dicht bij zichzelf te blijven. Bij de minste tik liggen ze omver en kunnen ze maar moeilijk weer overeind krabbelen. Deze tijd geeft ons een serieuze tik.
Ik vind het zelf een uitdagende oefening telkens weer op te staan.
Veerkrachtige mensen in mijn omgeving zie ik soms -ook nu- huppeldepup door het leven gaan. Ze bewegen eenvoudig mee met wat is en weten in elke situatie hun enthousiasme en optimisme te bewaren.
Voor mezelf werkt het niet zo . Een deel van mij is immers helemaal niet blij met wat ik in de wereld zie gebeuren. Als ik gewoon meebeweeg, negeer ik dat stuk van mezelf. Als ik me ertegen verzet, kom ik compleet vast te zitten. Geen van beide voelen goed.
Het is een leerproces geweest, maar ik ervaarde dat het belangrijk is te mogen voelen wat ik voel, ook als dit negatieve emoties zijn. Ik leerde mild naar deze gevoelens te kijken, ze te erkennen en te accepteren. Ze horen bij me, maken me tot wie ik ben.
Pas als ik dit aanvaard, ontstaat er ruimte om me er anders toe te verhouden. Pas dan ben ik in staat er minder heftig op te reageren, andere keuzes te maken. Schrijven helpt me hierbij. Ook essentiële oliën ondersteunen me.
Vanuit het aanvaarden van deze gevoelens kan ik ook stilstaan bij mijn binnenwereld, de buitenwereld en hoe mijn leven tot nog toe verlopen is, met alle patronen die ik me heb eigen gemaakt. Hier vanop een afstand naar kijken door er o.a. over te schrijven creëert diezelfde ruimte. Dat is voor mij veerkracht.
Het is wat we eigenlijk altijd al bij WiebelWoorden doen. Ons bewust worden van de verhalen die in ons leven, stilstaan bij onze levensloop om vandaaruit mee te kunnen bewegen met wat is en nieuwe keuzes te kunnen maken.
WiebelWoorden kiest volop de kaart van veerkracht.
Deze maand nog start ik met een podcast waarin ik veerkrachtige vrouwen interview. Hun verhalen kunnen je inspireren om zelf veerkrachtig in het leven te staan.
Ik ben ook een traject rond veerkracht aan het uitwerken: ‘Je verhaal als bron van veerkracht’. Het wordt een workshopreeks met zowel online bijeenkomsten als tijd om op je eigen tempo te schrijven en je veerkracht te ontwikkelen.
In een volgende Wiebelkoffer vertel ik je er meer over, maar hou zeker ook onze website, Facebook- en Instagrampagina in het oog, want daar verneem je als eerste wanneer we van start gaan.
Dat wil je zeker niet missen!
(Dit artikel werd geschreven op 2 februari 2021.)
